Πεζοπορία από το Συρράκο στους Καλαρρύτες...

   Την Παρασκευή 10 Αυγούστου, διοργανώθηκε η καθιερωμένη πλέον πεζοπορία από το Συρράκο προς τους Καλαρρύτες. Το ραντευού είχε δοθεί για τις 9 το πρωί στην αφετηρία της διαδρομής. Αρχίσαμε να μαζευόμαστε από νωρίς...

Κάποιοι ήταν αγουροξυπνημένοι, κάποιοι άλλοι με ένα καφέ στο χέρι, μα όλοι με όρεξη για πρωινό περπάτημα. Αφού συγκεντρωθήκαμε (όσοι καταφέραμε και ξυπνήσαμε), γύρω στα δεκαπέντε άτομα, ξεκινήσαμε την κατάβαση προς το ποτάμι. Ήταν το πρώτο και ευκολότερο σκέλος της εκδρομής μας και έτσι φτάσαμε στο Χρούσια χωρίς να το καταλάβουμε. Αφού βγήκαν οι απαραίτητες φωτογραφίες πάνω στη παλιά σιδερένια γέφυρα, ξεκινήσαμε το δύσκολο κομμάτι της ανάβασης. Όπως είναι φυσικό το ανέβασμα απαιτεί στάσεις για ανάσες, γεγονός που έδινε την ευκαιρία στους μεγαλύτερους Σ. Νταλαούτη και Ν. Γκίζα να μας ενημερώνουν για την ιστορία του ποταμού Χρούσια, τον ρόλο που έπαιξαν τα βουνά του Συρράκου στους πολέμους , ακόμα και για το πως δημιουργήθηκε η χαράδρα από τα νερά του ποταμού με το πέρασμα των χρόνων. Η διαδρομή διήρκεσε περίπου μία ώρα. Σε κάποια σημεία ήθελε προσοχή και εκεί ήταν που οι παλιοί και εμπειρότεροι μας εφιστούσαν την προσοχή και μας συμβούλευαν.

Πρώτο πράγμα που μας έκανε εντύπωση στους Καλαρρύτες ήταν η έλλειψη βρυσών. Σε αντίθεση με το Συρράκο, που συναντάμε σε αρκετά σημεία του χωριού βρύσες με τρεχούμενο νερό, στο γειτονικό χωριό βρήκαμε μόνο μία στην πλατεία. Στην πλατεία όπου βρίσκεται και το κεντρικό καφενείο του χωριού, προτίμησαν να πιουν τον πρωινό τους καφέ οι παλαιότεροι της εκδρομής. Εκεί άλλωστε συναντήσαμε και συγχωριανούς μας που ,με τα αυτοκίνητα τους αυτοί, επέλεξαν τους Καλαρρύτες για έναν πρωινό καφέ. Οι νεότεροι επιλέξαμε μια καφετέρια λίγα μέτρα από την πλατεία, όπου ξεδιψάσαμε και ξεκουραστήκαμε από το περπάτημα. Αργότερα επιστρέψαμε και εμείς στην πλατεία και μας προέτρεψε ο κ. Σπύρος να επισκεφτούμε το μουσείο με είδη λαικής τέχνης που βρίσκεται εκεί. Η αλήθεια είναι ότι άξιζε το κόπο. Εκτός από τα παλαιά καθημερινά οικειακά σκέη, ίδια με αυτά που συναντάμε στα δικά μας μουσεία, είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε σπάνιες επιστολές και άλλα έγγραφα σπουδαίων Καλαρρυτιωτών αλλά και προσωπικοτήτων περασμένων αιώνων. Στο μουσείο υπήρχαν αρκετά παλαιά χαρτονομίσματα, ενδύματα και άλλα σπάνια μοναδικά εκθέματα. Ο κύριος δε που το διαχειρίζεται και μας ξενάγησε είχε εντυπωσιακές ιστορικές και λεπτομερείς γνώσεις γεγονός που μας εντυπωσίασε.

Η ώρα είχε περάσει, ο ήλιος είχε ανεβεί αρκετά ψηλά και έπρεπε σιγά σιγά να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Η στάση μας θα ήταν και πάλι ο ποταμός Χρούσιας, αλλά λίγο πριν ξεκινήσουμε την κατάβαση προς αυτόν, σταθήκαμε για λίγο σε ένα σημείο όπου το Συρράκο μοιάζει να είναι κυριολεκτικά ¨κρεμασμένο¨ στο βουνό, μια εικόνα εντυπωσιακή, μαγική. Συνεχίσαμε για αρκετή ώρα την πεζοπορία μας και κατεβήκαμε στο ποτάμι. Οφείλω να ομολογήσω ότι οι νεότεροι είχαμε ήδη κουραστεί. Οι μεγαλύτεροι έδειχναν (τουλάχιστον) να αντέχουν. Η απόφαση να ξεκινήσουμε την ανάβαση προς το χωριό με τον ήλιο να καίει ήταν δύσκολη, γι αυτό και η στάση στο Χρούσια κράτησε αρκετά λεπτά. Η δροσιά που μας προσέφερε η σκιά των πλατάνων σε συνδιασμό με τους ήχους και τις εικόνες που συναντάει κανείς εκεί και με δεδομένη την κούραση που είχαμε, μας έκανε να θέλουμε να σταθούμε εκεί για ώρες.  Κάποια στιγμή, το πήραμε επιτέλους απόφαση και στο Συρράκο φτάσαμε λίγο μετά τη μία το μεσημέρι.

Ήταν μια όμορφη εμπειρία, μια ωραία εναλλακτική πρόταση, κάτι το οποίο μας έκανε να ξεφύγουμε από τα καθημερινά. Άξιζε πραγματικά και αφού πλέον έχει καθιερωθεί, το περιμένουμε ήδη για του χρόνου με μια ελπίδα για ακόμα μεγαλύτερη συμμετοχή αυτή τη φορά.

Υ.Γ. Και ας μας προκαλούν οι μεγαλύτεροι, εμείς αντέχουμε και θα το αποδείξουμε του χρόνου

Δημήτρης  Γάτσιος