ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ ΤΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ…

    Την χαρακτηρίζουν  ως την «γενιά του Πολυτεχνείου». Ουσιαστικά πρόκειται για τη γενιά των πατεράδων μας, οι οποίοι τότε ήταν νέοι, φοιτητές και κάποιοι λίγο μεγαλύτεροι, ήδη εργαζόμενοι. Όσοι από αυτούς ήταν φοιτητές ή κάτοικοι στην Αθήνα ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο. Οι επαρχιώτες ήταν απλά στις πόλεις τους. Όμως ο χαρακτηρισμός «γενιά του Πολυτεχνείου» τους σκεπάζει όλους...

Είναι η γενιά που μετά την πτώση της χούντας ανέλαβε τις τύχες της χώρας, είτε άμεσα από κάποια κυβερνητική ή κοινοβουλευτική θέση, είτε έμμεσα με τις επιλογές της. Σίγουρα, έζησε δύσκολα παιδικά χρόνια, αλλά πολύ πιο άνετα και ευχάριστα μετέπειτα. Παρέδωσε όμως στους σημερινούς νέους, μια κατάσταση, αντίστοιχη με την δική της παιδική. Κατάφερε, η γενιά του ένδοξου Πολυτεχνείου, να χαρακτηρίζεται πλέον και αυτή ως ¨μαύρη¨ και υπεύθυνη για την πολύ άσχημη κοινωνική και οικονομική κατάσταση της χώρας μας. Κατάφερε να δημιουργηθεί τεράστια ανεργία, να υπάρχει πείνα εξαθλίωση, να έχουν καταπατηθεί όλα τα κατοχυρωμένα δικαιώματα, εργασιακά και κοινωνικά, η κοινωνία να μην έχει καμία οργάνωση, σε κανένα τομέα της, οι πολίτες να ζουν με την νοοτροπία του πώς να εξαπατήσουν το κράτος, και όλα να βρίσκονται σε μια κατάσταση που θυμίζει τριτοκοσμική πολιτεία… Όλα αυτά αρκούν για να κατηγορηθεί αυτή η γενιά ως καταστροφική. Σε όλα, αυτά ας προσθέσουμε ότι αυτή η γενιά, που με αίμα μέσα στο Πολυτεχνείο σήμανε την αρχή του τέλους της μαύρης επταετίας, που με αίμα άναψε το φιτίλι της εξέγερσης του μέχρι τότε φοβισμένου ελληνικού λαού, κατάφερε να μετατρέψει σε κοινοβουλευτικό κόμμα τους βασανιστές, ρουφιάνους και υποστηριχτές της χούντας, αυτούς που αμφισβητούν τους νεκρούς συμφοιτητές και συναγωνιστές τους. Ίσως άμα αναλογιστούν λίγο πιο σοβαρά τι ξεκίνησαν σαν νέοι  και τι πέτυχαν τελικά σήμερα, να νιώσουν λίγο ένοχοι και λίγο υπεύθυνοι, λίγοι περισσότερο, μα όλοι από λίγο.

Εμείς τώρα σαν νέοι, ας σταματήσουμε επιτέλους να είμαστε απαθείς. Αυτή η γενιά στον απολογισμό της, μας άφησε παρακαταθήκη ένα τεράστιο μήνυμα. Αυτοί οι άνθρωποι, μπορεί να μην ανέτρεψαν μόνοι τους το καθεστώς, αλλά σίγουρα αποτέλεσαν την αρχή μιας «επανάστασης». Βγήκαν μπροστά, ξύπνησαν τον λαό και όλοι μαζί πέτυχαν το μαύρο εκείνο καθεστώς να αποτελεί παρελθόν. Δεν έκαναν ούτε πορείες-παρελάσεις για εφέ και εντυπωσιασμό, ούτε από τον καναπέ τους  λέγανε μεγάλα λόγια. Κάνανε κάτι μεγάλο, κάτι ικανό, κάτι που θορύβησε αρκετούς. Ήταν οι νέοι, που το αίμα τους έβραζε και η καρδιά τους το έλεγε. Το πλήρωσαν με ανθρώπινες ζωές. Πέτυχαν όμως την Ελευθερία. Την Ελευθερία που σου προσφέρει η εδραίωση του Δημοκρατικού πολιτεύματος όσο και αν αυτό σήμερα μερικώς αμφισβητείται.

Σίγουρα κάθε γενιά σκέφτεται αλλιώς, κάθε εποχή έχει τα δικά της δεδομένα, κάθε πολιτική κατάσταση χρίζει διαφορετικής αντιμετώπισης. Ας πάρουμε το μάθημά μας όμως από αυτούς και ας σκεφτούμε και εμείς. Η γενικότερη κατάσταση στη χώρα δεν αλλάζει ούτε με πορείες που οδηγούν στην καφετέρια, ούτε από το facebook. Χωρίς κάτι μεγάλο, σαν αυτό του Πολυτεχνείου, η νέα αυτή μαύρη σελίδα στο τόπο δεν θα αλλάξει. Και ας πονάει το ¨μαύρη¨, μην το αρνείστε, τέτοια είναι. Δεν έχει άμεσα βασανιστήρια αλλά έμμεσα μέσω της πείνας και της εξαθλίωσης του λαού.

 ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑ ΜΑΣ ΤΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ…

ΓΑΤΣΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ