Tις τελευταίες μέρες κυκλοφορεί και διαδίδεται με τρελούς ρυθμούς στο facebook ένα status το οποίο λέει μεγάλες αλήθειες. «Όταν ήμουν μικρός δεν είχα iphone, ούτε laptop, ούτε PSP. Έπαιζα όλη μέρα κρυφτό, σχοινάκι, ποδήλατο. Πήγαινα σπίτι όταν νύχτωνε. Η μαμά μου δεν με έπαιρνε τηλέφωνο, απλά μου φώναζε από το σπίτι...Αντί για facebook είχα μόνο τους φίλους της γειτονιάς μου. Δεν είχαμε dettol αλλά παίζαμε στη λάσπη. Κάθε μέρα βλέπαμε tom&Jerry και όχι τα ξέκ*λα και τους μλκς των πρωινών εκπομπών. Χαρούμενη παιδική ηλικία..! Ανέβασε το κι εσύ στο προφίλ σου, εάν έχεις πιει νερό από λάστιχο και πάλι επιβίωσες....!»
Πόσο δίκαιο έχει...Σίγουρα, αυτό δεν έχει σκοπό μόνο να θυμίσει στους σημερινούς 20άριδες και 30άριδες τα παιδικά τους χρόνια, αλλά κυρίως να τονίσει τις διαφορές του τότε και του τώρα.
Η τεχνολογία και η ραγδάια εξέλιξη της κατα κύριο λόγο, όπως επίσης η μαζική συσσώρευση του πληθυσμού στις μεγαλουπόλεις αλλά και ο φόβος-ανασφάλεια της σημερινής κοινωνίας, έχει οδηγήσει τα σημερινά παιδιά να κλειστούν μέσα στα σπίτια τους και να ψυχαγωγούνται με τα επιτεύγματα της τεχνολογίας.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή προκειμένου να διαπιστώσουμε τις διαφορές από τις δυο αυτές τόσο κοντινές αλλά τόσο διαφορετικές εποχές. Τις δεκαετίες του 80' και 90' (δεν θέλω να το πάω πιο μακριά), παρόλο που ήδη είχαν αρχίσει να ερημώνουν τα χωριά και να "φορτώνονται" οι μεγάλες πόλεις, καθημερινά έβλεπες γύρω σου παιδιά να παίζουν αμέριμνα στις όποιες αλάνες είχαν μείνει, στους δρόμους και στις αυλές. Πάντου άκουγες φωνές, γέλια, ένιωθες την ζωντάνια και την ζωή να κυριαρχούν. Τα παιδιά όλα σε παρέες ήταν μαζί όλη μέρα και ασχολούνταν με ότι τους τραβούσε το ενδιαφέρον. Οι γονείς δεν ανησυχούσαν. Για την ακρίβεια ανησυχούσαν αλλά δεν φοβόνταν. Μόλις νύχτωνε, τα παιδία μαζεύονταν σπίτι και ανανέωναν το ραντεβού τους για την επόμενη μέρα όπου θα συναντιόνταν παλι όλοι μαζί. Στα θετικά αυτής της ζωής ότι όλο αυτό βοηθούσε στην από νωρίς κοινωνικοποίηση του νέου, ο οποίος ηταν μελος μια ομάδας, μιας παρεας, στην καλή σωματική υγεία (το παιχνίδι είναι γυμναστική, είναι άθληση) και σίγουρα στην καλή ψυχική υγεία (ο καλός αέρας και η καλή παρέα πάντα βοηθάνε). Το μόνο κακό του παιχνιδιού στην αλάνα ή στη αυλή και τον δρόμο ήταν κάποιες φορές τα ματωμένα γόνατα και τα λερωμένα ρούχα.
Αντίθετα σήμερα χώροι για παιχνίδι δεν υπάρχουν, ο φόβος κυριαρχεί, οι φιλίες και οι προσωπικές σχέσεις είναι ελάχιστες και αδύναμες. Το παιχνίδι έχει αντικατασταθεί από ένα εικονικό είτε στον υπολογιστή έιτε σε κάποια άλλη παιχνιδομηχανή και κονσόλα. Πλέον το πιτσιρίκι έχει κινητό, laptop, όπου από εκεί επικοινωνεί με τους φίλους του, αλλά και παίζει παιχνίδια. Προφανώς και όλο αυτό έχει καταστροφικά αποτελέσματα (βλ. εθισμός στα παιχνιδια του ιντερνετ, καθηστική ζωή άρα παχυσαρκία, όπως επίσης και πολλούς άλλους κινδύνους τόσο στο ίντερνετ όσο και στην ψυχολογία του.) Ο νεός δεν θα γνωρίσει ποτέ τον πραγματικό κόσμο αλλά έναν ψεύτικό, έναν εικονικό. Δεν θα μάθει ποτέ πόσο σημαντική είναι η προσωπική επαφή και επικοινωνία, δεν θα ζήσει ποτέ την χαρά του να είσαι έξω μόνος σου ξεγνιαστος και ελευθερος να ασχοληθείς και να δημιουργήσεις κάτι που θα σε κάνει να περάσεις ευχάριστα την ώρα σου. Μεγάλο πρόβλημα επίσης θεωρώ ότι είναι η αδυναμία του παιδιού αυτού να ενταχθεί στην κοινωνία στην ενηλικίωση του. Τότε που θα πρέπει να αντιμετωπίσει τον πραγματικό κόσμο, η διστακτικότητα και κυρίως ο φόβος του προς το άγνωστο θα κυριαρχήσουν. Μακάρι να βγώ ψεύτης.
Νομίζω ότι είναι περιττά τα σχόλια για τις διαφορές των δύο αποτελεσμάτων. Σίγουρα δεν είμαι αντικειμενικός κριτής, όντας μέλος της γενιάς του 90', αλλά νομίζω ότι υπάρχουν χαοτικές διαφορές. Μπορεί κάποιος σημερινός νέος(παιδί εννοώ) να διαφωνεί και να θεωρεί ότι σήμερα είναι η αληθινή διασκέδαση. Έχει κάθε δικαίωμα. Όπως το ίδιο δικαίωμα έχουμε και όλοι εμείς να θεωρούμε τις δικές μας εκείνες μέρες καλύτερες και σίγουρα πιο ανέμελες, ξεγνιαστες, αθώες και δημιουργηκές.
Γάτσιος Δημήτρης
