Δυστυχέστερα, η «μοντερνοποίηση» χτύπησε και το ποδόσφαιρο. Το γνησιότερο και το λαϊκότερο των αθλημάτων ή των «βασιλιά των σπορ», όπως λένε. Και εδώ είναι που αρχίζει το πρόβλημα, αφού το ποδόσφαιρο ΔΕΝ είναι άθλημα αλλά ένα ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ, στο οποίο, οι πιστοί του ποδοσφαίρου, άλλοτε δίνουν την έννοια της ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ άλλοτε της ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ και άλλοτε του ΠΑΘΟΥΣ.
Η παγκοσμιοποίηση και η μοντερνοποίηση των πάντων, διέβρωσε, διέφθειρε και τελικά κατέστρεψε αξίες, αρχές, ιδεολογίες, θρησκείες, κινήματα, ακόμα και «επαναστάσεις.». Σιγά μην γλύτωνε το «άμοιρο» το ποδόσφαιρο. Η αρχή έγινε με την TV (όπως παντού). Η τηλεόραση αλλάζει το ποδόσφαιρο σταδιακά αλλά σταθερά. Τα φράγκα που πέφτουν, αλλάζουν τη νοοτροπία των παιχτών, των προπονητών και φυσικά των παραγόντων του ποδοσφαίρου, κατά τέτοιο τρόπο, ώστε η «μπαλίτσα», πλέον, να μην αντιμετωπίζεται σαν κοινωνικό φαινόμενο, αλλά σαν προϊόν, ΑΚΡΩΣ ΠΡΟΣΟΔΟΦΟΡΟ ΚΑΙ ΚΕΡΔΟΦΟΡΟ.
Σιγά μην δεν το μυρίζονταν αυτό οι μεγαλοκαρχαρίες της παγκόσμιας οικονομίας, οι οποίοι πέφτουν με μούτρα και «σαγόνια» στο λαϊκότερο των αθλημάτων. Πολυεθνικές, οικονομικοί κολοσσοί και «κροίσοι» που ψάχνουν για δόξα, χρήματα και προβολή, γίνονται οι «κουμανταδόροι» του όλου συστήματος. Γιατί αυτό έκαναν.
Συστηματοποίησαν και εμπορευματοποίησαν ένα φαινόμενο, άναρχο, απρόβλεπτο, γνήσιο και μέχρι τότε, αγνό. Αποτέλεσμα; Οι ομάδες μετατρέπονται σε ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ με την ακριβή έννοια και την χειρότερη έκφανση του όρου. Οι παίχτες είναι πλέον υπάλληλοι-εργαζόμενοι, οι πρόεδροι γίνονται εργοδότες και οι οπαδοί-πελάτες.
Στην κερκίδα βρίσκονται λαϊκοί άνθρωποι του μέσου εισοδήματος και στον αγωνιστικό χώρο, αγωνίζονται ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟΥΧΟΙ!!! Οι ανάγκες, όμως, της «οικονομίας» του ποδοσφαίρου, τρέχουν ενώ μεγαλώνουν, παράλληλα, και τα γήπεδα τα οποία μετατρέπονται (στις περισσότερες περιπτώσεις) σε ΕΜΠΟΡΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ! Κατά συνέπεια, πρέπει να αλλάξουν και οι «πελάτες» και το «προϊόν» αρχίζει να απευθύνεται και στις «ανώτερες τάξεις» οι οποίες μέχρι τότε σνομπάρουν και χλευάζουν το ποδόσφαιρο που είναι για τους «λαϊκούς», όπως υποτιμητικά λένε οι «φραγκάτοι».
Πως οι «σινεμάδες» έγιναν village. Πως τα σουβλατζίδικα έγιναν fast-food, πως τα μπακάλικα έγιναν πολυεθνικά super market. Ε, αυτό συνέβη και με το ποδόσφαιρο το οποίο μετά από τόσα χρόνια ύπαρξης, μετατράπηκε σε ΜΟΝΤΕΡΝΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ!
Και ψάχνουμε μετά εμείς να βρούμε γιατί δεν παίζεται πραγματικό ποδόσφαιρο, γιατί οι παίχτες αλλάζουν ομάδες σαν τα πουκάμισα και συμπεριφέρονται σαν σταρ του Hollywood, γιατί δεν υπάρχει δέσιμο μεταξύ των οπαδών και των ομάδων τους και γιατί το ποδόσφαιρο είναι πλέον πλαστικό, ανάλατο και άνοστο (σαν τα χάμπουργκερ) προϊόν-θέαμα.
Πως λοιπόν, όποιοι θεωρούνται ή είναι ΛΑΤΡΕΙΣ του ΓΝΗΣΙΟΥ ποδοσφαίρου να μην είναι εναντίον αυτού του «εκτρώματος» που αποκαλείται μοντέρνο ποδόσφαιρο; Πώς να μην αναπολούν τα παλιά και πώς να μην «καταριούνται» κάθε φορά που παρακολουθούν έναν τυποποιημένο ποδοσφαιρικό αγώνα; Ακόμα και την έννοια ULTRA (=στα άκρα) την χρησιμοποιούν για πάνες, babylino και απορρυπαντικά. Τι κι αν η έννοια ultras στον χώρο του ποδοσφαίρου υπάρχει από τα τέλη της δεκαετίας του '60, αρχές του '70, με μητρόπολη την Ιταλία και εκφραστές Ιταλούς οπαδούς. Λίγοι γνωρίζουν τι πάει να πει και τι σημαίνει η λέξη-έννοια "ultras".
Η λέξη ULTRAS διαδόθηκε από την Ιταλία, εδώ και δεκαετίες, ως μια ονομασία, ως ένας κοινός κώδικας από τους οπαδούς, σε παγκόσμιο επίπεδο και ουσιαστικά χαρακτηρίζει τους «ακραίους», τους «άρρωστους», τους «τρελούς και πιστούς» οπαδούς των ομάδων, ανά τον κόσμο. Εκείνους που γουστάρουν να ακολουθούν την ομάδα τους παντού, αυτούς που συσπειρώνονται, γύρω από το έμβλημα και την φανέλα της και οργανώνονται, ώστε να την «υπηρετούν» αλλά και να την ενισχύουν, όπως μπορούν, σε κάθε αγώνα της. ΟΛΟΥΣ εκείνους που δημιουργούν με τις ιαχές, τις φωνές, τα τραγούδια, τα συνθήματα αλλά και τα πανό, τις χωρογραφίες, τα πλακάτ, τις σημαίες, τα κασκόλ και τα καπνογόνα τους, εκείνη την ατμόσφαιρα που σπρώχνει την ομάδα τους προς νίκες ή θριάμβους!
Για τους ULTRAS το ποδόσφαιρο ΔΕΝ είναι απλό παιχνίδι, είναι ιεροτελεστία! Για τους ULTRAS η ομάδα τους δεν είναι μόνο ποδοσφαιρικός σύλλογος αλλά ΘΡΗΣΚΕΙΑ και ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ, ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ! Όπως η φανέλα και το έμβλημα της ομάδας είναι ιερά σύμβολα και ιερά κειμήλια!
«Και εσύ τι είσαι;», μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος. «Είσαι ULTRAS;» Αν η έννοια των ULTRAS χρησιμοποιείται ως τίτλος οπαδικής ιδεολογίας και συνείδησης, ή αν βοηθάει στην συσπείρωση του παγκόσμιου οπαδικού κινήματος την σέβομαι και την ασπάζομαι, έως ένα βαθμό.
Εμείς, πρώτα και πάνω απ' όλα είμαστε ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ, είμαστε γαύροι (περήφανοι), είμαστε οι υπηρέτες, οι θεματοφύλακες και οι. «σωματοφύλακες» της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ ΙΔΕΑΣ, η ασπίδα και το σπαθί του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ, με ότι αυτό σημαίνει και συνεπάγεται.
ULTRAS ή όχι, άρρωστοι με την ομάδα τους, έχουν πολλά κοινά σε κάθε χώρα, σε κάθε ήπειρό. και έχουν επίσης άποψη, γνώμη και φωνή που πρέπει να ακούγονται. Γιατί, ULTRAS, μπορεί να μην σημαίνει πάνες. Δυστυχώς, όμως, κάποιοι συμπεριφέρονται στους οπαδούς σαν να είναι babylino. Τους χρησιμοποιούν, κάνουν τη δουλειά τους και ύστερα τους πετάνε! Και αυτό πιστεύω ότι κάποτε πρέπει να σταματήσει, εσύ;
gavros.gr
