Γράφει ο Γιάννης Μπέζος
Υπάρχει σε κάθε σπίτι ελληνικό (ή σχεδόν σε κάθε) μία συσκευή τηλεόρασης. Αυτό μας δίνει τη δυνατότητα να ενημερωνόμαστε (όσο γίνεται), να ψυχαγωγούμαστε, να χαζεύουμε, να κοροϊδεύουμε, να γελάμε, να κλαίμε κλπ. Μας δίνει όμως και μία άλλη...
δυνατότητα. Να την κατηγορούμε. Αφού βέβαια καταναλώσουμε το προϊόν της!! Η συμπεριφορά μας αυτή εντάσσεται στη γενικότερη ψευτοαριστερή και χαζοεφηβική μας διάθεση.
Επειδή μάλλον είμαι από τους παλαιότερους που υπάρχουν ακόμα στην ελληνική τηλεόραση θα μπορούσα ν’ αραδιάσω μερικές σκέψεις.
Η τηλεόραση είναι οικιακή συσκευή. Δεν παράγει ούτε την μεγάλη τέχνη ούτε την μεγάλη σκέψη.
Δεν μπορεί να το κάνει. Και δεν είναι και η αποστολή της. Μπορεί όμως να μας κάνει συντροφιά για κάποιες ώρες. Να μας κάνει να ξεχαστούμε, να μας ενημερώσει με μεγάλη ταχύτητα, να μας δώσει εικόνα του κόσμου. Πολλοί χλευάζουν την τηλεόραση λες και παίζει από μόνη της. Τι θλιβερό θέαμα να παρακολουθώ συναδέλφους μου (στην τηλεόραση!!!) να γίνονται κατήγοροι του μέσου (μάλλον για να λάβουν το χρίσμα του εναλλακτικού), ενώ για αρκετό διάστημα υπήρχαν σ’ αυτό άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε χωρίς.
Όταν βγαίνουμε στην TV είμαστε υπόλογοι μόνο στους θεατές της. Η τίμια ματιά μας, το καλό γούστο και η επιμέλεια θα μας κάνουν αγαπητούς στο κοινό. Το αν θα μας εκτιμούν κιόλας είναι πολύ δύσκολη και χρονοβόρα υπόθεση. Θα απαντήσει ο χρόνος γι’ αυτό. Όταν την κάνουμε μόνο για τα χρήματα, το πιο πιθανό είναι να μην έχουμε ούτε επιτυχία ούτε χρήματα!!
Ας κάνουμε συντροφιά στους θεατές μας όσο μπορούμε καλύτερα. Τίποτα άλλο.
Να μην ξεχάσω βέβαια και τους λαλίστατους «κριτικούς» της τηλεόρασης. Έχουν δίκιο. Δεν έχει η καημένη την πνευματικότητα που έχουν τα γραπτά τους!!
Οι καημένοι!!
