Είσαι 21 χρονών. Είσαι ένα χρόνο πριν πάρεις το πτυχίο σου. Ναι μωρέ αυτό το χαρτί τέλος πάντων που θα σου δώσουν από την σχολή σου μόλις τελειώσεις τις σπουδές. Είσαι στην αρχή μιας νέας χρονιάς, μιας πολύ δύσκολης χρονιάς. Είσαι αναγκασμένος να την βγάλεις όσο πιο ανώδυνα γίνεται....Τι εννοώ; Μα πολύ απλά.. Στους γονείς σου κόψανε τους μισθούς στην μέση, μπορεί και να τους απέλησαν κιόλας. Και ξέρεις πολύ καλά τι σημαίνει αυτό. Είναι αδύνατον να σε συντηρήσουν πλέον. Κάθε μήνα έχεις να πληρώσεις ενοίκιο, κοινόχρηστα, ΔΕΗ, ΟΤΕ, νερό. Κάτι πρέπει να φας και εσύ, για να ζήσεις. Τα βασικά βέβαια, μην νομίζεις. Για να πας στην σχολή σου, πρέπει να χρυσοπληρώσεις τα αστικά. Φυσικά τις εξόδους, ακόμα και το καφεδάκι πρέπει να τα ξεχάσεις. Πρέπει να βρεις και μία δουλεία. Δεν βγαίνει ο μήνας αλλιώς. Δουλεία; Ποιός σου την έχει στρωμένη; Κανένας. Πρέπει να ψάξεις παντού και να είσαι έτοιμος για τα πάντα. Και τα ελάχιστα χαρτζιλίκια (από το τίποτα) κάτι θα κάνουν. Χρόνο για δίαβασμα; Ε ότι προλάβεις τέλος πάντων. Θα ξεκλέψεις και λίγο χρόνο από τον ύπνο άμα θέλεις.
Και μόλις με το καλό ορκιστείς και δεν είσαι πια φοιτητής θα έρθει άλλο ένα δύσκολο καλοκαίρι. Διακοπές, μπανάκια, ποτά και ξενύχτια θα τα βλέπεις το βράδυ μόλις ξαπλώνεις για να κοιμηθείς. Ξέρεις, πρέπει να πας και στο στρατό, να κάνεις και άλλη μια αγγαρεία για το κράτος. Και εκεί ποιός θα σε συντηρεί; Οι γονείς; Άμα έχουν ακόμα δουλειά, με ότι βγάζουν τι να πρωτοτακτοποιήσουν και αυτοί; Πρωτεραιότητα μια ζωή εσένα θα έχουν και το ξέρεις, αλλά και πάλι.. Γι αυτό το καλοκαιράκι αναγκαστικά θα πρέπει να ξαναδουλεψεις... Και ότι βγάλεις... Θα περάσουν οι δύο αυτοί μήνες, θα πας φαντάρος. Ένας χρόνος είναι, άμα δεν έχει αυξηθεί μέχρι τότε. Κουτσά-στραβά θα περάσει και αυτός .
Και μετά σαν πολίτης θα βγεις επιτέλους (κακό αυτό) στην δύσκολη κοινωνία, στην αγορά εργασίας. Πλέον όλα αυτά που άκουγες τόσα χρόνια από τους μεγάλους, θα κληθείς να τα βιώσεις μόνος σου. Το εγραψα και πριν, δεν σου έχει κανενας στρωμένη δουλειά, κανένας δεν περιμένει εσένα. Τώρα έχεις και ένα πτυχίο στα χέρια. Ε και; Όλοι έχουν. Και μην νομίσεις ότι θα βρεις δουλειά σε ότι σπούδασες. Μα πρέπει να ζήσεις. Γι αυτό και θα αναγκαστείς να κάνεις ότι δουλειά βρεις. Και πάλι τυχερός θα είσαι άμα βρεις. Και φυσικά για όσο βρεις. Δεν θα πω καν για την περίπτωση που βρεις κάτι σχετικό με αυτό που σπούδασες. Τότε θα είσαι ο πλέον τυχερός. Φυσικά, ξέχασα να αναφέρω ότι για δημόσιο, το όνειρο των τελευταίων δεκαετιών δηλαδή, δεν πρέπει να κάνεις σκέψη ούτε στον ύπνο σου. Μόνο σαν ανέκδοτο ακούγεται αυτό τώρα. Κοιμάσαι και ξυπνάς με μία αγωνία: Και ας έχω σήμερα δουλεία, αύριο θα την έχω ακόμα; Και αν όχι τι θα κάνω; Πως θα ζήσω; Περιττό να σου πω ότι σκέψεις για αυτό που λέμε "για το μέλλον" είναι άσκοπο να κάνεις. Σίγουρα ότι και να σκεφτείς θα είναι αποτυχία. Και δεν νομίζω να δωθούν ευκαιρίες σε νέες ιδέες και οράματα. Με τους γύρω και τους φίλους σου θα ανταγωνίζεσαι για μία θέση εργασίας. Θα χρειαστεί να βρεις και μία δεύτερη δουλειά γιατί τα έξοδα θα τρέχουν. Θα μου πεις με το ζόρι βρήκες μία, θες κι άλλη; Οι προβληματισμοί, οι σκέψεις αλλά και οι δυσκολίες θα είναι καθημερινότητά σου πλεόν.
Με πολύ απλά λόγια, δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει αύριο. Δεν μπορείς να κάνεις όνειρα για τίποτα, δεν μπορεί να σε βοηθήσει κανείς. Είσαι μόνος μέσα σε μια ζούγκλα (κυριολεκτικά πάντα) και πρέπει να επιβιώσεις.
Γάτσιος Δημήτρης
