Θα ήταν ανακουφιστικό και ελπιδοφόρο για γονείς αποπροσανατολισμένων εφήβων ανά την επικράτεια να συστήναμε τον Λουκά Λελόβα ως ένα παιδί όπως όλα τα άλλα. Ομως ο Λουκάς δεν ακολουθεί τον κανόνα. Βλέπει σπάνια τηλεόραση και αυτό μόλις τα τελευταία δύοτρία χρόνια, δεν περνάει τα απογεύματα στις καφετέριες της πόλης του, της Πρέβεζας, δεν παίζει play station αλλά «κανονικά» υπαίθρια παιχνίδια με τους συνομηλίκους του στον Μύτικα- χωριό λίγα χιλιόμετρα έξω από την Πρέβεζα- ενώ μόλις πρόσφατα απέκτησε σελίδα στο Facebook. Οταν έχει τα κέφια του, ή τις ακεφιές του, παίρνει τα βουνά και τις θάλασσες της περιοχής του, ενίοτε με την κάμερα επ΄ ώμου. Αυτό το τελευταίο τον έκανε διάσημο. Με λίγη βοήθεια από το Διαδίκτυο φυσικά. Η ΕΡΤ, αν και βράβευσε το ντοκυμαντέρ του, δεν κατάφερε να το προβάλει στην οθόνη της λόγω ελλείμματος διοίκησης κατά τους προηγούμενους μήνες. «Προσεχώς», υπόσχονται οι ιθύνοντες. Το ψηφιακό άλμα
Πόσο απέχει ο Μύτικας από τον παγκόσμιο ιστό; Μόλις πέντε λεπτά: τόσο διαρκεί η ταινία του Λουκά, αυτό το «ρεζουμέ» των περιπάτων και των ανησυχιών του νέου που προβάλλεται στον ιστότοπο του ΥouΤube με ένα διπλό «κλικ» στο ποντίκι του υπολογιστή. Το ταινιάκι «ανέβηκε» στο Διαδίκτυο τον περασμένο Οκτώβριο. Σήμερα έχει «διανεμηθεί» σε χιλιάδες ηλεκτρονικές θυρίδες, εγείροντας την οικολογική ευαισθησία των παραληπτών, καθώς το θέμα του διαγωνισμού ήταν περιβαλλοντικό, με τίτλο «ένας πλανήτης- μια ευκαιρία».
Ο Λουκάς μοιάζει αμήχανος μπροστά σε αυτή την υποδοχή. Εκείνος το μόνο που έκανε ήταν ένα σχεδιάγραμμα πάνω σε μια λευκή κόλλα χαρτί για αρχή και αμέτρητες λήψεις στη συνέχεια στα δάση αλλά και στα σουπερμάρκετ, στις θάλασσες και τις χωματερές, κάτω από τρεχούμενα νερά ή τους πυλώνες της περιοχής όπου ζει. Οι ήρωές του εμφανίζονται στο τέλος και είναι παιδιά- συμμαθητές, φίλοι και φυσικά τα τρία αδέλφια του.
«Στην αρχή κανείς δεν ήθελε να πάρει μέρος. Σιγά-σιγά βλέποντας το αποτέλεσμα στο μοντάζ τούς άρεσε η ιδέα. Τώρα θέλουν να γυρίσουμε κι άλλη ταινία » λέει τηλεφωνικώς στο «Βήμα». Στην κουβέντα αποκαλύπτεται η προηγούμενη «επαγγελματική» του σχέση με τη σκηνοθεσία: Σάββατα και Κυριακές φορούσε τα καλά του και βιντεοσκοπούσε γάμους και βαφτίσεις κερδίζοντας ένα καλό χαρτζιλίκι και τριβή στην τέχνη του μοντάζ. Σήμερα στη σκέψη μιας επόμενης ταινίας τον πιάνει άγχος καθώς νιώθει «υποχρεωμένος» να κάνει κάτι ακόμη καλύτερο. Δεν είναι και λίγο να διαβάζεις στα ιστολόγια: «Μπράβο! Περιμένουμε τη νέα σου δουλειά!». Πόσω μάλλον να σε καλούν ξαφνικά να μιλήσεις στην ΤΕDxΑthens, μια ετήσια παγκόσμια εκδήλωση, που συγκεντρώνει διακεκριμένες προσωπικότητες από τον χώρο της Τεχνολογίας, της Ψυχαγωγίας και του Design.
«Είναι πάρα πολύ για ένα παιδί αυτό που του συμβαίνει. Φοβάμαι μήπως δεν μπορεί να το διαχειριστεί» παρεμβαίνει ο πατέρας του, Σπύρος, εκπαιδευτικός το επάγγελμα, που αποφάσισε συνειδητά να στήσει μαζί με τη γερμανίδα σύζυγό του, Μανουέλα την οικογενειακή τους ζωή στην επαρχία, μακριά από τις Σειρήνες του «πολιτισμού» που στερούν κατ΄ αρχάς από τα παιδιά το κύριο συστατικό της ζωής τους: το παιχνίδι. «Στην πόλη σας οι νέοι αναζητούν τρόπους να ξεσπάσουν. Αν ζούσα την Αθήνα προφανώς θα κατέβαινα στις πορείες» λέει ο Λουκάς: «Αλλά δεν με ενδιαφέρει η πολιτική. Η οικολογία, ναι. Στο σπίτι μας πάντα είχε νόημα η προστασία του περιβάλλοντος. Μεγάλωσα έτσι. Το πιο ωραίο που άκουσα από συμμαθητή μου είναι ότι μετά το ταινιάκι δεν μπορούσε να πετάξει σκουπίδι κάτω. Του ερχόταν άσχημα».
Για σπουδές στη Γερμανία
Τι θα γίνει όταν μεγαλώσει; Θα σπουδάσει στην Καλών Τεχνών ή θα πάει στη Γερμανία για σκηνοθεσία. Οσο για την Αθήνα, ο μόνος λόγος που θα προτιμούσε να ζει στην πρωτεύουσα είναι οι ευκαιρίες που δίνει. «Εδώ δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο έξω από τα τετριμμένα. Δεν μας δίνεται η ευκαιρία να ασχοληθούμε με πράγματα πέρα από τα μαθήματα που θα δώσουμε στις εξετάσεις. Δεν υπάρχουν χόμπι». Δεν μοιάζει υπερήφανος για τη γενιά του πάντως. «Είναι κολλημένη στους υπολογιστές και το play station» λέει με αποστασιοποιημένη ωριμότητα. Και μετά από μικρή διακοπή συμπληρώνει: «Παρ΄ όλο που έβαλα το στοιχείο της ελπίδας στην ταινία είμαι πιο πολύ απαισιόδοξος παρά αισιόδοξος για το μέλλον που υποτίθεται ότι θα χτίσουμε εμείς». Ποιοι όμως φταίνε; Οι μεγάλοι ή οι μικροί; «Ολοι φταίμε αλλά οι μεγάλοι περισσότερο» λέει ο Λουκάς. «Δεν μας δίνουν χώρο, ο κόσμος είναι φτιαγμένος για εκείνους. Τα παιδιά δεν ψηφίζουμε, γι΄ αυτό δεν μας υπολογίζουν. Στην πόλη μου διαθέτουν χώρο για καφετέριες αλλά όχι για γήπεδα. Μας λένε να χρησιμοποιούμε ποδήλατα, αλλά δεν φτιάχνουν ποδηλατόδρομο. Οσο για το περιβάλλον; Οι μεγάλοι δεν δίνουν καμιά ευκαιρία. Εμείς πρέπει να κάνουμε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά, όπως λέει ο ποιητής (Οδυσσέας Ελύτης, “Μαρία Νεφέλη”-1978). Να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας, να πετύχουμε τους στόχους μας. Για την ώρα, όσους στόχους βάζωτους πετυχαίνω. Είναι θέμα επιμονής».
